കഴിഞ്ഞ കുറെ ദിവസ്സങ്ങൾ ആയി "എന്ന് നിന്റെ മൊയ്ദീൻ" എന്ന സിനിമയെ കുറിച്ചു പലരും എഴുതിയത് വായിച്ചു ,അതുകൊണ്ടുതന്നെ ആ സിനിമ കാണണം  എന്ന് തീരുമാനിച്ചിരുന്നു ,ഇവിടെ ഈ കഴിവുറ്റ കാവ്യാ ആസ്വാദകർ പറഞ്ഞതിനപ്പുറം ഒന്നും തന്നെ എനിക്കും എഴുതാൻ ഉണ്ടാവില്ല എന്നും കരുതിയിരുന്നു , ആവർത്തനം വിരസത സൃഷ്ടിക്കുമല്ലോ..., ഇന്ന് ഞാനും കണ്ടു കാഞ്ചനയും, മൊയ്ധീനും ജീവിച്ചിരുന്ന ആ കാലഘട്ടം , ഈ യഥാർഥ ജീവിതത്തെ ആസ്പതമാക്കി എടുത്ത ഡോകുമെന്ടരി നേരത്തെ കണ്ടതു കൊണ്ടും ,കേട്ടും, വായിച്ചും ,കഥ മനസ്സിലായ കൊണ്ടും എന്റെ കണ്ണുകൾ ഈറൻ അണിയില്ല എന്നാ വിശ്വാസത്തിൽ ആണ് കണ്ടുതുടങ്ങിയത്...,
 ഇലവഞ്ഞി  പുഴയുടെ ആഴങ്ങളിലേക്ക്  ഒരായുസ്സിന്റെ സ്വപ്നഗലും  ആയി   കാഞ്ചന ഇല്ലാത്ത ലോകത്തിലേക്ക്‌...മൊയ്ദീൻ തനിച്ചു പോകുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ....ഒരു തുള്ളി കണ്ണുനീർ എന്റെ കവിളിലൂടെ അനുവാദം കാത്തുനില്ക്കാതെ ഒഴുകി..,ഇതാണു പ്രണയം , "മംസനിബധംമല്ല രാഗം" എന്ന് കവി പാടിയതുപോലെ...ഇതാണു പ്രണയം, ഒഴിഞ്ഞ മുറിയിൽ ശരീരം പങ്കിടാൻ വിളിക്കുന്ന പുതിയ തലമുറയിലെ കാമുകന്മാരും , സ്നേഹം നഷ്ടപ്പെട്ട് പോകാതിരിക്കാൻ എന്തിനും തയ്യാറാകുന്ന കാമുകിമാരും അറിയുക,അതിൽ പ്രണയം അല്ല ഉള്ളത് , രുചി ഉള്ള ഭക്ഷണം വിശന്നിരിക്കുമ്പോൾ കിട്ടുമ്പോൾ തോന്നുന്ന ആർത്തി മാത്രം....,

"മതം മാറിയാൽ അവളെ ഞാൻ കൊല്ലും " എന്ന് പറഞ്ഞ കഥാപാത്രതിനോട് ആരാധന തോന്നി... അതാണ്‌ ആണ്.. ചങ്കുറപ്പുള്ള ആണ്.നൂറ്റാണ്ടുകൾക്കു മുൻപേ ഇവിടെ ജാതിവ്യവസ്ഥ നിലനിന്നിരുന്നു..അന്നും..ഇന്നും അതിനെതിരെ പടപോരുതിയവരും ,രക്ത സാക്ഷികളും ,ജീവിക്കുന്ന രക്തസാക്ഷികളും നിലനില്ക്കുന്നു....,നമ്മൾ ഒരുപാട് മുന്നില്ലേക്ക് പോയിരിക്കുന്നു... രൂപത്തിലും ,ഭാവത്തിലും. പക്ഷെ ഇന്നും ജാതിയുടെ കാര്യത്തിൽ  മനസ്സുകൊണ്ട് പലരും സ്വർധരാനു...,4 -)0 ക്ലാസ്സിൽ പഠിക്കുമ്പോൾ ജമീല ടീച്ചർ പറഞ്ഞ്തന്നത് ആണ് ഇന്നും മനസ്സില്...രണ്ടു ജാതി ആണ് ഭുമിയിൽ എന്ന്, ആണ്‍ ജാതിയും , പെണ്ജാതിയും, അഭ്യസ്ത വിധ്യർ ആയ കേരളത്തിൽ ഇന്നും ഇത് അങ്ങീകരിക്കുന്ന ഒരു ശതമാനത്തിനു താഴെ മാതാപിതാക്കളെ കാണു,അഭിമാനം തോന്നി കാഞ്ചന മാലയുടെ ജീവിതവും ,ത്യാഗവും അറിഞ്ഞപ്പോൾ , ഒപ്പം ഒരുപാട് സംഗടവും, ഇന്നും കാഞ്ചന ഒന്നും നേടുന്നില്ല...ഒന്നും ....ഇനി ഒരു ജന്മത്തിൽ ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നില്ല....എന്നാൽ ഇപ്പോൾ ആത്മാര്തമായി ആഗ്രഹിക്കുന്നു...മൊയ്ധീനും ,കാഞ്ചനക്കും ഒരുമിക്കാൻ ഇനി ഒരു ജന്മം ഉണ്ടാവണം എന്ന്...കാഞ്ചന ഇന്നും വിശ്വസിക്കുന്ന പോലെ.., പ്രണയത്തിനും...മഴക്കും ഒരു വല്ലാത്ത അടുപ്പം ഉണ്ട്...മഴയുടെ പച്ചതലതിലെ ഈ പ്രണയകാവ്യം സുന്ദരം ആയിരുന്നു...ഒപ്പം വേദനയും :( . അഭിമാനം തോന്നി കാഞ്ചന യോടും , നീണ്ട 8 വര്ഷത്തോളം ഇതിനു വേണ്ടി പ്രയത്നിച്ച വിമൽ എന്നാ വ്യക്തിയോടും...,നമ്മൾ എത്ര പറഞ്ഞാലും....അതൊന്നും ഒരിക്കലും....കാഞ്ചന അനുഭവിച്ചു കൂട്ടിയ വേദനക്ക് പകരം ആവില്ല , കാമുകിയുടെ കാലടിയിലെ മണ്ണുപോലും പവിത്രം ആയി കണ്ട, ഒടുക്കം മറ്റുള്ളവര്ക്കുവേണ്ടി സ്വപ്നഗലും ,ജീവിതവും ത്യാഗം ചെയ്യ്ത  മോയ്ധീന്റെ നന്മയോളം വരില്ല ഒന്നും....ഇലവഞ്ഞി പുഴ തോരാത്ത മഴയിൽ ഇന്നും കരകവിഞ്ഞ് ഒഴുകുന്നുണ്ടാകും....അറബികടലിനെ പുണരാൻ വേണ്ടി അല്ല ....കാഞ്ചനക്കും , മൊയ്ധീനും നഷ്ടപെടുത്തിയ സ്വര്ഗതുല്യമായ ആ ജീവിതം ഓർത്ത്....

അനു.....